(Κάθε Τέταρτη Κυριακή του Πάσχα η Εκκλησία μελετώντας το θέμα του Καλού Ποιμένα σκέπτεται και τους δικούς της ποιμένες και προσεύχεται γι’ αυτούς. Με την ευκαιρία αυτή κάθε χρόνο ο πάπας στέλνει προς όλους τους πιστούς ένα χαρακτηριστικό μήνυμα, από το οποίο επιλέξαμε ορισμένα αποσπάσματα που θα βοηθήσουν στη μελέτη και την προσευχή).

Αναδημοσιεύση από το τεύχος 313 της μηνιαίας έκδοσης των Καθολικών Εκκλησιών Νάξου-Τήνου-Μυκόνου-Άνδρου & Χίου “Τηνιακά Μηνυμάτα”

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΗΣΕΙΣ

Μήνυμα του πάπα Βενέδικτου XVI:

[αποσπάσματα]

Η Εμπιστοσύνη στην πρωτοβουλία του Θεού και η απάντηση του ανθρώπου

Για την Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής για τις Κλήσεις στην ιεροσύνη και την αφιερωμένη ζωή, που εορτάζεται την Τέταρτη Κυριακή του Πάσχα, επέλεξα να καλέσω όλο το Λαό του Θεού να σκεφθεί πάνω στο θέμα: η εμπιστοσύνη στην πρωτοβουλία του Θεού και η απάντηση του ανθρώπου. Η παραίνεση του Ιησού προς τους μαθητές του αντηχεί αδιάκοπα στην Εκκλησία: «Γι’ αυτό παρακαλέστε τον Κύριο του χωραφιού να στείλει εργάτες για το θερισμό του» (Μτ 9,38). Προσευχηθείτε! Το πιεστικό κάλεσμα του Κυρίου δείχνει πως η προσευχή για τις κλήσεις πρέπει να είναι συνεχής και γεμάτη εμπιστοσύνη. Πράγματι, μόνον εάν είναι εμψυχωμένη από την προσευχή, η χριστιανική κοινότητα μπορεί πραγματικά «να έχει περισσότερη πίστη και ελπίδα στην πρωτοβουλία του Θεού». Η κλήση στην ιεροσύνη και την αφιερωμένη ζωή αποτελεί ένα ιδιαίτερο θείο δώρο, που εντάσσεται στο εκτεταμένο σχέδιο αγάπης και σωτηρίας που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο και για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Στην επιστολή του προς Εφεσίους, ο απόστολος Παύλος, του οποίου τη μνήμη ανακαλούμε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς, δύο χιλιάδες χρόνια από τη γέννηση του, λέει: «Ευλογημένος να είναι ο Θεός, ο Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που μέσοι του Χριστού μας δ(ύρισε πλούσιες τις ευλογίες του, πνευματικές και ουράνιες. Μας επέλεξε πριν θεμελιώσει τον κόσμο, να γίνουμε δικοί του δια του Χριστού, αψεγάδιαστοι στην τελική του κρίση» (Εφ. 1,3-4).

Στο παγκόσμιο κάλεσμα στην αγιοσύνη ξεχωρίζει η ιδιαίτερη πρωτοβουλία του Θεού, ο οποίος επιλέγει κάποιους, με σκοπό να ακολουθήσουν τον Υιό του Ιησού Χριστό από πιο κοντά και να γίνουν οι ιερείς του και οι προνομιούχοι μάρτυρες του. Ο Θείος Διδάσκαλος κάλεσε προσωπικά τους αποστόλους, «για να είναι μαζί του και για να τους στέλνει να κηρύττουν και ακόμη να έχουν τη δύναμη να διώχνουν τα δαιμόνια» (Μκ 3,14-15). Αυτοί με την σειρά τους, προσεταιρίστηκαν άλλους μαθητές, πιστούς συνεργάτες στην ιεραποστολική διακονία. Και, κατ’ αυτό τον τρόπο μέσα στην Εκκλησία, κατά τη διάρκεια των αιώνων, απαντώντας στο κάλεσμα του Κυρίου και υπακούοντας στη δράση του Αγίου Πνεύματος, μια πλειάδα ιερέων και αφιερωμένων ανθρώπων διέθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του Ευαγγελίου.

Ας ευχαριστήσουμε το Θεό, που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να προσλαμβάνει εργάτες για τον αμπελώνα του. Είναι αληθές πως σε κάποιες περιοχές της γης διαπιστώνουμε μια ανησυχητική έλλειψη ιερέων και εγείρονται δυσκολίες και εμπόδια στο δρόμο της Εκκλησίας. Εν τούτοις, υποστηρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός οδηγεί την Εκκλησία με ασφάλεια στα μονοπάτια της ιστορίας προς την οριστική ολοκλήρωση του Βασιλείου του, επιλέγοντας ελεύθερα και προσκαλώντας ανθρώπους κάθε πνευματικής καλλιέργειας και κάθε ηλικίας, σύμφωνα με τα ανεξερεύνητα σχέδια της φιλεύσπλαχνης αγάπης του.

Το πρώτο μας, λοιπόν, καθήκον είναι να διατηρήσουμε ζωντανή, μέσω της συνεχούς προσευχής, την ικεσία μας έτσι ώστε αυτή η θεία πρωτοβουλία να ασκηθεί μέσα στις οικογένειες και τις ενορίες, μέσα στα κινήματα και στις οργανώσεις που έχουν δεσμευθεί στο ιεραποστολικό έργο, μέσα στις μοναχικές κοινότητες και σε όλες τις μορφές της ζωής των Επισκοπών… Και από την πλευρά αυτών που είναι καλεσμένοι, χρειάζεται μια προσεκτική ακρόαση και μια συνετή διορατικότητα, μια γρήγορη και γενναιόδωρη αποδοχή του θείου σχεδίου, μια σοβαρή εμβάθυνση περί του ιδιαίτερου χαρακτηριστικού της ιερατικής και μοναχικής κλήσης, με σκοπό να απαντήσουν αντίστοιχα σε αυτήν με τρόπο υπεύθυνο και πειστικό…

Ποιος θα μπορούσε να κριθεί άξιος για να εισέλθει στο ιερατικό λειτούργημα; Ποιος, υπολογίζοντας μόνο στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, θα μπορούσε να ασπασθεί την αφιερωμένη ζωή; Είναι χρήσιμο, για ακόμη μια φορά, να υπενθυμίσω ότι η απάντηση του ανθρώπου στο κάλεσμα του θεού – όταν συνειδητά γνωρίζουμε ότι είναι ο Θεός που παίρνει την πρωτοβουλία, και ότι είναι αυτός επίσης που οδηγεί το σχέδιο σωτηρίας μέχρι το τέλος του- δε μοιάζει ποτέ με το φοβισμένο υπολογισμό του τεμπέλη υπηρέτη, ο οποίος από φόβο έθαψε βαθιά στο χώμα το κέρμα που του είχε εμπιστευθεί ο Κύριος (βλ. Μτ 25,14-30), αλλά εκφράζεται ως άμεση αποδοχή της πρόσκλησης του Κυρίου, όπως έκανε ο Πέτρος όταν δε δίστασε να ρίξει εκ νέου τα δίχτυα, εμπιστευόμενος το λόγο Του, ενώ είχε κοπιάσει όλη την νύχτα χωρίς να πιάσει τίποτα, (βλ. Λκ 5,5). Χωρίς να αποποιείται σε τίποτα την προσωπική του ευθύνη, η ελεύθερη απάντηση του ανθρώπου προς το Θεό γίνεται έτσι «συνυπευθυνότητα», υπευθυνότητα για και με το Χριστό, με τη δύναμη της δράσης του Αγίου Πνεύματος γίνεται κοινωνία με Αυτόν που μας καθιστά ικανούς να φέρουμε πολύ καρπό (βλ. Ιω 15,5).

Βρίσκουμε μια ανθρώπινη συμβολική απάντηση, μια απάντηση απόλυτης εμπιστοσύνης στην πρωτοβουλία του Θεού, στο γενναιόδωρο και καθολικό «αμήν» που η Παρθένος της Ναζαρέτ πρόφερε σε μια ταπεινή και αποφασιστική αποδοχή των σχεδίων του Υπέρτατου, τα οποία ο ουράνιος απεσταλμένος Γαβριήλ, της διαμήνυσε (βλ. Λκ. 1, 38). Η ταχύτητα του δικού της «ναι» της επέτρεψε να γίνει η Μητέρα του Θεού, η Μητέρα του Σωτήρα μας. Η Μαρία όφειλε στη συνέχεια να επαναλάβει πολλές ακόμη φορές αυτό το πρώτο «ναι», μέχρι την κορυφαία στιγμή της (Σταύρωσης του Ιησού, ενώ «στεκόταν όρθια κοντά στο σταυρό», όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, συμμετέχοντας στο φρικτό πόνο του αθώου Υιού της. Και ακριβώς πάνω στο σταυρό, ο Ιησούς πεθαίνοντας εμπιστεύθηκε εμάς σε αυτήν ως παιδιά της και μας την πρόσφερε ως μητέρα (βλ. Ιω. 19, 26-27), μητέρα ιδιαιτέρως των ιερέων και των αφιερωμένων. Θα ήθελα να της εμπιστευθώ αυτούς που ακούν το κάλεσμα του Θεού, και να ξεκινήσουν την πορεία του ιερατικού λειτουργήματος ή της αφιερωμένης ζωής.

Αγαπητοί φίλοι, μην αποθαρρύνεστε μπροστά στις δυσκολίες και τις αμφιβολίες. Να έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό και να ακολουθείτε πιστά τον Ιησού, και θα γίνετε μάρτυρες της χαράς που αναδύεται από την εσωτερική ένωση με Αυτόν. Μιμούμενοι την Αειπάρθενο Μαρία, που όλες οι γενιές ονομάζουν «μακαρία», διότι πίστεψε (βλ. Λκ 1,48), δεσμευθείτε με όλη σας την πνευματική ενέργεια, με σκοπό να πραγματοποιήσετε το σχέδιο σωτηρίας του ουράνιου Πατέρα, καλλιεργώντας, όπως Εκείνη, μέσα στη καρδιά σας, την ικανότητα να κάνετε θαυμάσια έργα και να λατρεύετε Αυτόν που έχει τη δύναμη να κάνει «μεγάλα πράγματα», διότι Άγιο είναι το Όνομα του (βλ. Λκ 1,49).

Βατικανό, 20 Ιανουαρίου 2009

Βενέδικτος XVI, πάπας

(Μετάφραση: Συντονιστική Επιτροπή για την Ποιμαντική της Νεολαίας και των Κλήσεων)