ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ 52η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΗΣΕΙΣ
Θέμα: Η έξοδος, θεμελιώδης εμπειρία της κλήσεως
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές!
Η τέταρτη Κυριακή του Πάσχα μάς παρουσιάζει την εικόνα του Καλού Ποιμένα που γνωρίζει τα πρόβατά του, τα καλεί, τους δίνει τροφή και τα καθοδηγεί. Αυτή την Κυριακή, για πάνω από 50 χρόνια, ζούμε την Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής για τις Κλήσεις. Και κάθε φορά μας υπενθυμίζει την σημασία της προσευχής ώστε, όπως λέει ο Ιησούς στους μαθητές του, «ο Κύριος του θερισμού…. να στείλει εργάτες για τον θερισμό» (Λκ 10,2). Ο Ιησούς, εκφράζει αυτή την εντολή στο πλαίσιο ενός ιεραποστολικού καλέσματος: καλεί, εκτός από τους δώδεκα μαθητές, άλλους εβδομήντα δύο μαθητές και τους αποστέλλει δύο δύο σε μια ιεραποστολή (Λκ 10,1-16). Πράγματι, εφόσον η Εκκλησία «από την φύση της είναι ιεραποστολική» (2η Βατικανή Σύνοδος. Διάταγμα Προς τα Έθνη, 2), το χριστιανικό κάλεσμα δεν μπορεί παρά να γεννηθεί μέσα σε μια ιεραποστολική εμπειρία. Έτσι, ακούγοντας και ακλουθώντας την φωνή του Χριστού Καλού Ποιμένα, αφήνοντας να μας ελκύσει και να μας καθοδηγήσει Εκείνος, αφιερώνοντας την ζωή μας σ’ Εκείνον, επιτρέπουμε στο Άγιο Πνεύμα να μας εισάγει σε αυτό τον ιεραποστολικό δυναμισμό, εμπνέοντας σε εμάς την επιθυμία και το θάρρος να προσφέρουμε με χαρά τη ζωή μας και να την αναλώσουμε για την Βασιλεία του Θεού.
Η προσφορά της ζωής μας σ’ αυτή την ιεραποστολική στάση είναι δυνατή μόνο αν είμαστε ικανοί να βγούμε από τον εαυτό μας. Γι’ αυτό, σε αυτή την 52η Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής για τις Κλήσεις, θα ήθελα να στοχαστούμε ακριβώς αυτή την ιδιαίτερη «έξοδο» που είναι η κλήση, η καλύτερα, η απάντησή μας στο κάλεσμα που ο Θεός μάς δωρίζει. Όταν ακούμε την λέξη «έξοδος», η σκέψη μας πηγαίνει αμέσως στις απαρχές της θαυμάσιας ιστορίας αγάπης μεταξύ του Θεού και τον λαό των παιδιών του, μια ιστορία που περνά μέσα από τις δραματικές ημέρες της σκλαβιάς στην Αίγυπτο, το κάλεσμα του Μωυσή, την απελευθέρωση και την πορεία προς την γη της επαγγελίας. Το βιβλίο της Εξόδου – το δεύτερο βιβλίο της Αγίας Γραφής – το οποίο αφηγείται την ιστορία αυτή, αποτελεί μια παραβολή ολόκληρης της ιστορίας της σωτηρίας, καθώς επίσης και της θεμελιώδους δυναμικής της χριστιανικής πίστης. Πράγματι, το πέρασμα από την σκλαβιά του παλαιού ανθρώπου στη νέα εν Χριστώ ζωή, είναι το λυτρωτικό έργο που πραγματοποιείται σ’ εμάς διαμέσου της πίστεως (Εφ 4,22-24). Αυτό το πέρασμα είναι μια αληθινή και πραγματική «έξοδος», είναι η πορεία της χριστιανικής ψυχής και ολόκληρης της Εκκλησίας, o αποφασιστικός προσανατολισμός της ύπαρξής μας, στραμμένης στον Πατέρα.
Στην ρίζα κάθε χριστιανικού καλέσματος υπάρχει αυτή η θεμελιώδης κίνηση της εμπειρίας της πίστεως: πιστεύω σημαίνει αφήνω τον εαυτό μου, βγαίνω από την άνεση και την ακαμψία του εαυτού μου για να επικεντρώσω την ζωή μου στον Ιησού Χριστό. Να εγκαταλείψω όπως ο Αβραάμ την γη μου, θέτοντας τον εαυτό μου σε πορεία με εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας πως ο Θεός θα μου δείξει τον δρόμο προς μια νέα γη. Αυτή η «έξοδος» δεν πρέπει να εννοηθεί ως περιφρόνηση της ζωής, των συναισθημάτων, της ανθρώπινης διάστασής μου, αντιθέτως, όποιος θέτει τον εαυτό του σε πορεία ακλουθώντας τον Χριστό βρίσκει την ζωή σε αφθονία, θέτοντας όλο του τον εαυτό στην διάθεση του Θεού και της Βασιλείας του. Λέει ο Ιησούς: «Όποιος αφήσει σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή παιδιά ή χωράφια για το όνομά μου, θα λάβει εκατονταπλάσια και θα έχει ως κληρονομιά την αιώνια ζωή» (Μτ 19,29). Όλα αυτά έχουν την βαθιά τους ρίζα στην αγάπη. Πράγματι, το χριστιανικό κάλεσμα είναι πρώτα απ’ όλα ένα κάλεσμα στην αγάπη που ελκύει και ωθεί πέρα από τον εαυτό μας, αποκεντρώνει τον άνθρωπο, ωθεί «σε μια διαρκή έξοδο από το κλειστό εγώ του εαυτού μου, προς την απελευθέρωσή του, στην προσφορά του εαυτού μου. Και ακριβώς έτσι βαδίζω προς την ανακάλυψη του εαυτού μου, ή καλύτερα προς την ανακάλυψη-αποκάλυψη του Θεού» (Βενέδικτος 16ος , Ο Θεός είναι αγάπη, 6).
Η εμπειρία της εξόδου είναι παράδειγμα της χριστιανικής ζωής, ιδιαιτέρως για όποιον αγκαλιάζει μια κλήση ιδιαίτερης αφιέρωσης στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Πρόκειται για μια συνεχώς ανανεωμένη στάση μεταστροφής και μεταμόρφωσης, παραμένοντας συνεχώς σε πορεία, σε ένα πέρασμα από τον θάνατο στην ζωή, έτσι όπως τελούμε σε όλη την λειτουργική ζωή: είναι ο πασχαλινός δυναμισμός. Κατά βάθος, από το κάλεσμα του Αβραάμ και εκείνο του Μωυσή, από την πορεία του Ισραήλ στην έρημο και την μεταστροφή που κήρυξαν οι προφήτες, έως το ιεραποστολικό ταξίδι του Ιησού το οποίο φθάνει στο αποκορύφωμά του με τον θάνατο και την ανάστασή του, το κάλεσμα είναι πάντοτε εκείνη η πράξη του Θεού που μας κάνει να βγούμε από την αρχική μας κατάσταση, μας ελευθερώνει από κάθε μορφή σκλαβιάς, μας αποκόπτει από τις συνήθειες και την αδιαφορία και μας κατευθύνει προς την χαρά της κοινωνίας με τον Θεό και τους αδελφούς. Η απάντηση, λοιπόν, στο κάλεσμα του Θεού, είναι να αφήσουμε Εκείνον να μας βγάλει από την λανθασμένη σταθερότητά μας για να μας βάλει σε πορεία προς τον Ιησού Χριστό, ο Πρώτος και ο Έσχατος της ζωής μας και της ευτυχίας μας.
Αυτή η δυναμική της εξόδου δεν αφορά μόνο τον κάθε καλεσμένο μεμονωμένα, αλλά αφορά την δράση ιεραποστολής και ευαγγελισμού ολόκληρης της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι πραγματικά πιστή στον Διδάσκαλό της στο μέτρο κατά το οποίο είναι μια Εκκλησία «σε έξοδο», δεν ανησυχεί για την ίδια, για τις δομές της και τις κατακτήσεις της, όσο για την ικανότητά της να βγει, να κινηθεί, να συναντήσει τα παιδιά του Θεού στην πραγματική τους κατάσταση και να συμπάσχει για τις πληγές τους. Ο ίδιος ο Θεός βγαίνει, σε μια δυναμική τριαδικής αγάπης, ακούει την αθλιότητα του λαού του και επεμβαίνει για να τον ελευθερώσει (Εξ 3,7). Σε αυτό τον τρόπο να είναι και να δρα, είναι καλεσμένη και η Εκκλησία: η Εκκλησία που ευαγγελίζεται βγαίνει προς συνάντηση του ανθρώπου, αναγγέλλει τον απελευθερωτικό λόγο του Ευαγγελίου, φροντίζει με την χάρη του Θεού τις πληγές των ψυχών και των σωμάτων, ανακουφίζει τους φτωχούς και τους αναγκεμένους.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, αυτή η απελευθερωτική έξοδος προς τον Χριστό και προς τους αδελφούς παρουσιάζει και την οδό για την πλήρη κατανόηση του ανθρώπου και για την ανθρώπινη και κοινωνική ωρίμανση στην ιστορία. Να ακούσουμε και να δεχθούμε το κάλεσμα του Κυρίου δεν είναι μια ιδιωτική και οικεία υπόθεση η οποία θα μπορούσε να συγχέεται με την στιγμιαία συγκίνηση. Είναι μια συγκεκριμένη δέσμευση, πραγματική και ολοκληρωτική που αγκαλιάζει την ύπαρξή μας και την θέτει στην υπηρεσία της ανοικοδόμησης της Βασιλείας του Θεού επάνω στη γη. Γι΄ αυτό και το χριστιανικό κάλεσμα, ριζωμένο στην θεώρηση της καρδιάς του Πατέρα, ωθεί ταυτόχρονα στην αλληλέγγυα δέσμευση προς όφελος της λύτρωσης των αδελφών, κυρίως των πιο φτωχών. Ο μαθητής του Ιησού έχει την καρδιά ανοιχτή στον απέραντο ορίζοντα του Διδασκάλου, και η οικειότητα του με τον Κύριο δεν είναι ποτέ μια φυγή από την ζωή και από τον κόσμο, αλλά αντιθέτως, «διαμορφώνεται ουσιαστικά ως ιεραποστολική κοινωνία» (Αποστ. Παρ. Η χαρά του Ευαγγελίου, 23)
Αυτή η δυναμική της εξόδου προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο, πλημμυρίζει τη ζωή με χαρά και νόημα. Θα ήθελα να το πω αυτό κυρίως στους πιο νέους που, χάρη στην ηλικία τους και την προοπτική του μέλλοντος που ανοίγεται μπροστά στα μάτια τους, να ξέρουν να είναι διαθέσιμοι και γενναιόδωροι. Μερικές φορές οι ανασφάλειες και οι ανησυχίες για το μέλλον και η αβεβαιότητα που επηρεάζει την καθημερινότητα απειλούν να παραλύσουν αυτές τις παρορμήσεις, να συγκρατήσουν τα όνειρα τους, σε σημείο να σκεφτούν πως δεν αξίζει να δεσμευτούν, και πως ο Θεός της χριστιανικής πίστης περιορίζει την ελευθερία τους. Κι όμως, αγαπητοί νέοι, να μην υπάρχει σε εσάς ο φόβος να βγείτε από τον εαυτό σας και να μπείτε σε πορεία! Το Ευαγγέλιο είναι ο Λόγος που ελευθερώνει, μεταμορφώνει και κάνει πιο όμορφη την ζωή μας. Πόσο είναι όμορφο να αφεθείτε να σας καταπλήξει το κάλεσμα του Θεού, να δεχθείτε το Λόγο του, να βάλετε τα βήματα της ύπαρξής σας στα ίχνη του Ιησού, στην προσκύνηση του θεϊκού μυστηρίου και της γενναιόδωρης αφοσίωσης στους άλλους! Η ζωή σας θα γίνεται κάθε μέρα πιο πλούσια και πιο χαρούμενη!
Η Αειπάρθενος Μαρία, παράδειγμα κάθε καλέσματος, δεν φοβήθηκε να προφέρει το δικό της «ας γίνει» στο κάλεσμα του Κυρίου. Εκείνη μας συνοδεύει και μας οδηγεί. Με το γενναιόδωρο θάρρος της πίστεως, η Παναγία έψαλε την χαρά γιατί βγήκε από τον εαυτό της και εμπιστεύτηκε στον Θεό τα σχέδια της ζωής της. Σ’ Εκείνη ας στρεφόμαστε για να είμαστε ολοκληρωτικά διαθέσιμοι στο σχέδιο που ο Θεός έχει για τον καθένα από εμάς, ώστε να ωριμάσει μέσα μας η επιθυμία να βγούμε και να πάμε, με ενθουσιώδη φροντίδα, προς τους άλλους (βλ Λκ 1,39). Η Αειπάρθενος Μαρία ας μας προστατεύει και ας μεσιτεύει για όλους εμάς.
Από το Βατικανό, 29 Μαρτίου 2015
Κυριακή των Βαΐων
Franciscus