Τις τελευταίες δεκαετίες, κάθε χρόνο, την 4η Κυριακή του Πάσχα, οι διεσπαρμένες ανά τον κόσμο εκκλησιαστικές κοινότητες, ενώνονται πνευματικά για να ζητήσουν από το Θεό το δώρο αγίων κλήσεων και για να επαναπροτείνουν σε κοινό στοχασμό το επείγον της ανταπόκρισης στο θείο κάλεσμα. Η σημαντική αυτή ετήσια συνάντηση συνέβαλε, πράγματι, στο να τίθεται όλο και περισσότερο στο κέντρο της πνευματικότητας, της ποιμαντικής δράσης και της προσευχής των πιστών η σπουδαιότητα των κλήσεων για την ιεροσύνη και τη μοναχική ζωή.

Η ελπίδα είναι η προσμονή κάτι θετικού για το μέλλον, αλλά που ταυτόχρονα να στηρίζει το παρόν το οποίο, όχι σπάνια, σημαδεύεται από δυσαρέσκεια και αποτυχίες.

Πού θεμελιώνεται η ελπίδα μας; Εξετάζοντας την ιστορία του λαού του Ισραήλ, που μας διηγείται η Παλαιά Διαθήκη, βλέπουμε να προβάλλει, ακόμη και στις δυσκολότερες στιγμές, όπως αυτές της εξορίας, ένα σταθερό στοιχείο που επικαλούνται ιδιαιτέρως οι προφήτες: Η ανάμνηση των υποσχέσεων που έδωσε ο Θεός στους Πατριάρχες. Πρόκειται για ανάμνηση που ζητεί να μιμηθούν την υποδειγματική στάση του Αβραάμ, ο οποίος, καθώς υπενθυμίζει ο Απόστολος Παύλος, «παρόλο που δεν είχε λόγο να ελπίζει, έδειξε εμπιστοσύνη και στήριξε την ελπίδα του στο Θεό κι έτσι έγινε πατέρας πολλών λαών, όπως του είπε ο Θεός: Τόσοι πολλοί θα είναι οι απόγονοί σου» (Ρωμ. 4,18).

Αλήθεια παρηγορητική και διαφωτιστική, που προβάλλει μέσα από όλη την ιστορία της σωτηρίας, είναι λοιπόν η πιστότητα του Θεού στη συνθήκη με την οποία δεσμεύτηκε και ανανέωσε κάθε φορά που ο άνθρωπος την παραβίασε με την απιστία και την αμαρτία, από την εποχή του κατακλυσμού (βλ. Γεν. 8,21-22) μέχρι την Έξοδο και την πορεία στην έρημο (βλ. Δευτ. 9,7). Πιστότητα του Θεού που επισφραγίστηκε με τη νέα και αιώνια συνθήκη με τον άνθρωπο, μέσω του αίματος του Υιού Του, που πέθανε και αναστήθηκε για τη σωτηρία μας.

Σε κάθε στιγμή και πάνω απ’ όλα στις πιο δύσκολες, πάντοτε η πιστότητα του Κυρίου, αυθεντική κινητήρια δύναμη της ιστορίας της σωτηρίας, είναι εκείνη που κάνει τις καρδιές των ανθρώπων να σκιρτούν και επιβεβαιώνει την ελπίδα τους ότι θα φθάσουν μια μέρα στη «Γη της Επαγγελίας». Εδώ βρίσκεται το ακλόνητο θεμέλιο κάθε ελπίδας: Ο Θεός δε μας αφήνει ποτέ μόνους και είναι πιστός στο λόγο που δίνει. Γι’ αυτό το λόγο, σε κάθε ευχάριστη ή δυσάρεστη περίσταση μπορούμε να τρέφουμε μια στερεή ελπίδα και να ψάλλουμε με τον ψαλμωδό: «Στο Θεό μόνο αναπαύσου, ψυχή μου, μόνο από αυτόν κρέμεται η ελπίδα μου» (Ψ. 62,6).

Έχω ελπίδα, λοιπόν, σημαίνει εμπιστεύομαι στον πιστό Θεό που τηρεί τις υποσχέσεις της συνθήκης. Γι’ αυτό, Πίστη και Ελπίδα είναι στενά συνδεδεμένες. Πράγματι, «”Ελπίδα” είναι μια κεντρική λέξη της βιβλικής πίστης σε σημείο που, σε διάφορα εδάφια, οι λέξεις “πίστη” και “ελπίδα” εμφανίζονται ταυτόσημες. Έτσι, η Προς Εβραίους Επιστολή, συνδέει στενά την “πληρότητα της πίστης” (10,22) με τη “σταθερή ομολογία της ελπίδας” (10,23). Αλλά και όταν η Πρώτη Επιστολή του Πέτρου προτρέπει τους χριστιανούς να είναι πάντοτε έτοιμοι να δώσουν απάντηση σε καθένα που τους ζητά την αιτία της ελπίδας τους (βλ. 3,15), η “ελπίδα” είναι ισοδύναμη της “πίστης”» (Εγκ. Spe salvi, 2).

Αγαπητοί Αδελφοί και Αδελφές, σε τι συνίσταται η πιστότητα του Θεού την οποία εμπιστευόμαστε με σταθερή ελπίδα; Στην αγάπη Του. Αυτός, που είναι Πατέρας, διοχετεύει στα βάθη τού είναι μας, διαμέσου του Αγίου Πνεύματος, την αγάπη Του (βλ. Ρωμ. 5,5). Αυτή ακριβώς η αγάπη, που φανερώθηκε πλήρως στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, κινητοποιεί την ύπαρξή μας, ζητεί μιαν απάντηση για το τι θέλει ο καθένας να κάνει με τη ζωή του, για το πόσο είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει προκειμένου να επιτύχει την πλήρη πραγμάτωσή της.

Η αγάπη του Θεού ακολουθεί κάποιες φορές ασύλληπτες διαδρομές, αλλά φθάνει πάντοτε σε αυτούς που αφήνουν τον εαυτό τους να τη δεχτεί.

Η ελπίδα, λοιπόν, τρέφεται με αυτή τη βεβαιότητα: «Εμείς, που έχουμε πιστεύσει, έχουμε γνωρίσει την αγάπη που ο Θεός έχει για μας» (Α Ίω. 4,16). Και η απαιτητική και βαθιά αυτή αγάπη, που βρίσκεται πέραν της επιφανειακότητας, μας δίνει θάρρος και μας κάνει να ελπίζουμε στην πορεία της ζωής και στο μέλλον, μας κάνει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στην ιστορία και στους άλλους. Θα ήθελα να απευθυνθώ ειδικά σ’ εσάς τους νέους και να σας επαναλάβω: «Τι θα ήταν η ζωή σας χωρίς αυτή την αγάπη; Ο Θεός φροντίζει τον άνθρωπο από τη στιγμή της πλάσης μέχρι τα τέλη των καιρών, όταν θα ολοκληρώσει το σχέδιό Του για τη σωτηρία μας» (Ομιλία στους νέους της εκκλησιαστικής Επαρχίας του San Marino-Montefeltro, 19 Ιουνίου 2011).

Όπως έκανε κατά την πορεία της επίγειας ζωής του, Ο Ιησούς Χριστός, ο Αναστημένος, περνά και σήμερα μέσα από τους δρόμους της ζωής μας και μας βλέπει απορροφημένους από τις δραστηριότητές μας, με τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας. Μας καλεί να πραγματοποιήσουμε τη ζωή μας μαζί Του, τον μόνο ικανό να ικανοποιήσει τη δίψα μας για ελπίδα. Ο ίδιος, Ζωντανός μέσα στην κοινότητα των μαθητών που είναι η Εκκλησία, μας καλεί και σήμερα να τον ακολουθήσουμε. Και το κάλεσμα αυτό μπορεί να φθάσει σε οποιαδήποτε στιγμή. Ο Ιησούς Χριστός επαναλαμβάνει και σήμερα: «Έλα να με ακολουθήσεις» (Μκ. 10,21). Για να υποδεχτείς αυτό το κάλεσμα θα πρέπει να μην επιλέξεις πια από μόνος σου την πορεία σου. Να τον ακολουθήσεις σημαίνει να εναποθέσεις τη θέλησή σου στη θέληση του Ιησού Χριστού, να του δώσεις αληθινά το προβάδισμα, να τον τοποθετήσεις στην πρώτη θέση σε σχέση με όλα όσα αποτελούν μέρος της ζωής μας: οικογένεια, εργασία, προσωπικά ενδιαφέροντα, ο ίδιος ο εαυτός μας. Σημαίνει παραδίνω τη ζωή μου σ’ Εκείνον, ζω μαζί του σε βαθιά οικειότητα, έρχομαι, μέσω Εκείνου, σε κοινωνία με τον Πατέρα «εν Πνεύματι Αγίω» και συνεπώς με τους Αδελφούς και τις Αδελφές. Και αυτή η κοινωνία ζωής με τον Ιησού Χριστό, είναι ο προνομιακός «τόπος» όπου αποκτώ την εμπειρία της ελπίδας και όπου η ζωή γίνεται ελεύθερη και πλήρης.

Οι ιερατικές και μοναχικές κλήσεις γεννιούνται μέσα από την εμπειρία της προσωπικής συνάντησης με το Χριστό και τον ειλικρινή και γεμάτο εμπιστοσύνη διάλογο μαζί Του σύμφωνα με το θέλημά του. Είναι λοιπόν αναγκαίο να αυξάνεται η εμπειρία στην πίστη, ως σχέση βαθιά με τον Ιησού Χριστό και ως εσωτερικό άκουσμα της αντηχούσας μέσα μας φωνής του.

Η διαδρομή αυτή, που μας καθιστά ικανούς να αποδεχθούμε το κάλεσμα του Θεού μπορεί να συντελεστεί στο εσωτερικό χριστιανικών κοινοτήτων που ζουν σε έντονο κλίμα πίστης, δίνουν μια γενναιόδωρη μαρτυρία αφοσίωσης στο Ευαγγέλιο και διακατέχονται από έναν ιεραποστολικό ζήλο που οδηγεί στην ολοκληρωτική δωρεά του εαυτού για τη βασιλεία του Θεού. Η ευαγγελική αυτή ζωή τροφοδοτείται από τη συμμετοχή μας στα άγια Μυστήρια, ιδιαιτέρως στη θεία Ευχαριστία, και από την ένθερμη ζωή προσευχής. Η προσευχή «πρέπει, από τη μια μεριά, να είναι πολύ προσωπική, μια αντιπαραβολή του εγώ μου με το Θεό, με το ζωντανό Θεό, από την άλλη, πρέπει ωστόσο πάντοτε να καθοδηγείται και να φωτίζεται από τις υπέροχες προσευχές της Εκκλησίας και των αγίων, από τη λειτουργική λατρεία με την οποία ο Κύριος μας διδάσκει διαρκώς να προσευχόμαστε με το σωστό τρόπο» (Εγκ. Spe salvi, 34).

Η σταθερή και βαθιά προσευχή αυξάνει την πίστη της χριστιανικής κοινότητας με την ολοένα ανανεωμένη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ το λαό Του και ότι τον στηρίζει αναδεικνύοντας ειδικές κλήσεις προς την Ιεροσύνη και την αφιερωμένη ζωή, ώστε να αποτελούν σημεία ελπίδας για τον κόσμο. Πράγματι, οι πρεσβύτεροι και οι μοναχοί καλούνται να αφιερωθούν χωρίς όρους στο λαό του Θεού, σε μια υπηρεσία αγάπης προς το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία, σε μια υπηρεσία προς τη στερεή εκείνη ελπίδα την οποία μόνο το άνοιγμα στον ορίζοντα του Θεού μπορεί να χαρίσει. Για το λόγο αυτό, αυτοί, με τη μαρτυρία της πίστης τους και με τον αποστολικό τους ζήλο μπορούν να μεταδώσουν, ιδιαιτέρως στις νέες γενεές, τη ζωηρή επιθυμία να ανταποκριθούν γενναιόδωρα και άμεσα στο Χριστό που καλεί να τον ακολουθήσουν από κοντά. Όταν ένας μαθητής του Ιησού αποδέχεται το θείο κάλεσμα για να αφιερωθεί στην ιερατική διακονία ή στην αφιερωμένη ζωή, φανερώνεται ένας από τους πιο ώριμους καρπούς τής χριστιανικής κοινότητας που βοηθάει να κοιτάζουμε, με ιδιαίτερη εμπιστοσύνη και ελπίδα, το μέλλον της Εκκλησίας και τη στράτευσή της στον Ευαγγελισμό. Αυτός, πράγματι, έχει πάντοτε ανάγκη από νέους εργάτες για την κήρυξη του Ευαγγελίου, για την τέλεση της θείας Ευχαριστίας, για το Μυστήριο της Συμφιλίωσης. Για το λόγο αυτό, ας μη λείψουν οι ζηλωτές ιερείς που να γνωρίζουν να συνοδεύουν τους νέους, ως «συνοδοιπόρους ταξιδιώτες», για να τους βοηθήσουν να αναγνωρίσουν, μέσα στην καμιά φορά σκοτεινή και ασαφή πορεία τής ζωής, το Χριστό, ως Οδό, Αλήθεια, και Ζωή (βλ. Ιω. 14,6), για να τους προτείνουν, με ευαγγελικό θάρρος, την ομορφιά της υπηρεσίας τού Θεού, ,της χριστιανικής κοινότητας, των Αδελφών. Ιερείς που να δείχνουν τη γονιμότητα μιας ενθουσιώδους στράτευσης που χαρίζει την αίσθηση πληρότητας στην ύπαρξή μας διότι θεμελιώνεται πάνω στην πίστη σ’ Εκείνον που μας αγάπησε πρώτος (βλ. Α΄Ιω. 4, 19).

Εύχομαι, παρομοίως, οι νέοι, εν μέσω τόσων επιφανειακών και εφήμερων προτάσεων, να μάθουν να καλλιεργούν το ζωηρό ενδιαφέρον για τις αξίες, τους υψηλούς στόχους, τις ριζικές επιλογές, την υπηρεσία προς τους άλλους, πάνω στα ίχνη του Ιησού Χριστού.

Αγαπητοί νέοι,

Μη φοβάστε να τον ακολουθήσετε και να διανύσετε τους απαιτητικούς και θαρραλέους δρόμους της Αγάπης και της γενναιόδωρης στράτευσης! Έτσι θα είστε ευτυχείς να υπηρετείτε, θα είστε μάρτυρες εκείνης της χαράς που ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει, θα είστε ζωντανές φλόγες μιας άπειρης και αιώνιας Αγάπης, θα μάθετε να «δώστε απάντηση σε καθένα που σας ζητά την αιτία της ελπίδας που έχετε μέσα σας» (Α΄ Πετρ. 3,15)!

Βατικανό, 6 Οκτωβρίου 2012